Δημιουργικός αναβρασμός και σκέψεις...

Έχω εξαφανιστεί από την blogoσφαιρα γιατί, αφενός η μικρή βγάζει δοντάκια και έχει κάνει τη νύχτα-μέρα (και τη μαμά, ζόμπι), και αφετέρου γιατί έχω καταπιαστεί με τις χειροτεχνίες για τη βάπτιση της μικρής, τον Ιούνιο, αλλά και των πρώτων γενεθλίων της, τον Μάιο (πολύ κοντά χρονικά το ένα με το άλλο, οπότε διπλός ο αναβρασμός για να προλάβω τις ετοιμασίες). Το μυαλό μου προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις ιδέες που κατά καιρόυς έχω, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, μιας και οι συχνές μου επισκέψεις στο pinterest όλο και τις αυξάνουν ή με μπερδεύουν.

Το μόνο που κατάφερα και άρχισα είναι τα μαρτυρικά της βάπτισης αλλά και τα δωράκια των μικρών μας προσκεκλημένων για τα γενεθλια της μικρής μου. Με πολύ απλά και οικονομικά υλικά, έφτιαξα ότι ακριβώς σκεπτόμουν τόσο καιρό. Θα σας τα δείξω και τα δύο στην επόμενη ανάρτηση. 

Η μικρή μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και οι απαιτήσεις έχουν διπλασιαστεί. Τώρα έχει αρχίσει δειλά-δειλά τα πρώτα της βηματάκια, και εγώ πάντα δίπλα της στις εξερευνήσεις. Την ενθουσιάζουν οι νέες της δυνάμεις, την ιντριγκάρει η κουζίνα με τα πολλά ντουλάπια και συρτάρια (τρέχα δόλια μάνα να τα ασφαλίσεις), ή και το τραπεζάκι του σαλονιού που, αν και έχει αδειάσει, πάντα ελπίζει να βρει πάνω του ένα τηλεκοντρόλ, ένα κινητό, κάτι να μασουλήσει βρε αδερφέ!!! 

Φυσικά, μαζί με την ανάπτυξη της μικρής, μεγαλώνουν και οι δικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί. Πότε είναι καλό να πάει παιδικό σταθμό; Πρέπει να αρχίσω να δουλεύω σε λίγο. Μήπως είναι μικρή ακόμα; Μήπως είναι καλύτερο για την κοινωνικοποίησή της; Όντας άνεργη μαμά χωρίς τη μαμά μου κοντά, και με την πεθερά μου στο εξωτερικό, αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί άμεσα. 

Και εν συνεχεία, αρχίζουν και οι μεγάλες ανησυχίες που αφορούν την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Πάντα έχω στο μυαλό μου τα λόγια του Χαλίλ Γκιμπράν που, εν συντομία, παρομοιάζει τους γονείς με τόξα και τα παιδιά τους ως βέλη. Από εμάς θα "πετάξουν", απλά πρέπει να τους δείξουμε τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, στην πράξη αυτό είναι λίγο πιο περίπλοκο. Πολλές φορές η κούραση και η εξάντληση σε κάνουν να ξεχνάς τα λόγια αυτά, αλλά οι ενοχές είναι το χειρότερο πράγμα για μια νέα μαμά. Η μαία μου, η καταπληκτική αυτή γυναίκα, μου είχε πει πως όλες οι μαμάδες έχουν τύψεις και ενοχές για το εάν μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους. Είναι απόλυτα υγιές και φυσιολογικό. Αλλά αυτό που πρέπει να σκέφτονται αμέσως μόλις νιώσουν το συναίσθημα της ενοχής είναι πως καμιά μαμά, εκτός από τις ίδιες, δεν είναι καλύτερη για το παιδί τους.

Σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μιας νέας μαμάς παίζει και ο περίγυρος. Πάντα θα υπάρχουν οι μαμάδες-παντογνώστριες που με τον δείκτη τεντωμένο θα σου υποδεικνύουν τι και πώς: "θήλασέ το, μην το θηλάσεις, κοίμησέ το μαζί σου, μην τολμήσεις να το βάλεις στο κρεβάτι, μην το παίρνεις αγκαλιά, άστο να κλάψει" και άλλα πολλά..Tους πρώτους μήνες, όντας νέα/ψαρωμένη μαμά, όλο αυτό το συνονθύλευμα συμβουλών με είχε επηρεάσει, και ίσως ρίξει (είχα και τις ορμόνες να χορεύουν μπατσάτα). Θήλαζα και τη μικρή, τα ξενύχτια ήταν απανωτά, η κούραση ανεξάντλητη, και οι συμβουλές, ριπές!!! Ωστόσο, με τη βοήθεια και την στήριξη του άντρα μου κατάφερα και έβαλα ένα παχύ φίλτρο σε όσα ακούω. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, αλλά όλες οι μαμάδες είμαστε κουκουβάγιες. Είναι τόσο άδικο για αυτά να τα συγκρίνουμε ή και να τα πιέζουμε να μεγαλώσουν. 

Το μόνο που θα σας συμβούλευα είναι να ακούτε μόνο το ένστικτό σας, αυτό είναι αλάνθαστο! 

Εγώ, προς το παρόν, γίνομαι παιδί μαζί της και χαίρομαι με ότι της χαρίζει και της ίδιας πλατιά, φαφούτικα χαμόγελα.  

Ελπίζω να μην σας κούρασα με τις σκέψεις μου. Ξέρω πως θα συναντήσω και άλλες μαμάδες εκεί έξω με τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες και ανυπομονώ για τα δικά σας σχόλια.