Για έναν υπέροχο άνθρωπο..

Πρόσφατα διάβασα την ανάρτηση που τόσο μαγευτικά διηγήθηκε η Ίριδα εδώ, και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ώστε να σας γράψω κι εγώ λίγη από την ιστορία της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς.

Η γιαγιά Θεώνη έχει την όψη της κλασικής γιαγιάς του παραμυθιού, και τα πιο καλοσυνάτα γαλανά μάτια που έχεις δει. Γεμάτη ιστορίες μιας ζωής, περήφανη, τρυφερή, μια αγκαλιά για όλους!

Γεννήθηκε στην Πάρο το 1932, και ήταν η μικρότερη ανάμεσα σε πέντε αδέλφια. Τον πατέρα της τον έχασε νωρίς, και η έλλειψη δουλειάς οδήγησε την μάνα με τα παιδιά στην Πλάκα, στην οδό Πολυγνώτου, σε μια κατοικία ίδια με αυτή που στέγασε τον έρωτα του Αντώνη Κοκοβίκου (Γιώργος Κωνσταντίνου) και της κυρίας Ελένης (Μάρω Κοντού). Εκεί η γιαγιά βίωσε από πρώτο χέρι τον πόλεμο, την πείνα, τις εκτελέσεις, τον ήχο από τις μπότες των γερμανών..Σκληρές εικόνες που αποτυπώθηκαν παντοτινά στη μνήμη της και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της.

                                                                         https://gr.pinterest.com/pin/553098397963274418/   

Όταν πια πέρασε ο πόλεμος πήγε με την αδελφή της, την Φλώρα, και μαθήτευσαν σε μία από τις καλύτερες μοδίστρες των Αθηνών. Έπιαναν τόσο τα χέρια της που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια και έγινε περιζήτητη στην Αθήνα, ωστόσο, όσα έβγαζε πήγαιναν κατ'ευθείαν στα χέρια της μάνας και περνούσε με αυτά όλη η οικογένεια.

Δεν σταματά να μας διηγείται ιστορίες με ευτράπελα που συνέβησαν εν παρουσία της στα πιο πλούσια και γνωστά σπίτια της Αθήνας. Όπως το περιστατικό με κυρία πάμπλουτης ονομαστής οικογένειας της εποχής (και του σήμερα), που ως ανταμοιβή τoυ άριστου αποτελέσματος ζήτησε τις παραγγελείες της ραμμένες επί δύο, ώστε να χαρίσει τη δεύτερη στη γιαγιά. Δεν έλειπαν βέβαια και οι ιστορίες των σνομπ, μικρόψυχων "κυριών" της μεγάλης Αθήνας που την προσέβαλαν και την θεωρούσαν υποδεέστερη.

Οι ιστορίες που αφορούσαν γνωστούς ηθοποιούς της εποχής είναι και οι πιο απολαυστικές! Η μόνη που απέφευγε σαν πελάτισσα ήταν η Σπεράντζα Βρανά, γιατί, όπως μας διηγείται, ήταν πολύ αθυρόστομη και απρόβλεπτη!

Παρ'όλα αυτά, οι περιπέτειες δεν σταμάτησαν να την ακολουθούν, μιας και η εποχή εκείνη ήταν γεμάτη  γεγονότα που σημάδεψαν την ελληνική ιστορία. Έζησε στο πετσί της τον Εμφύλιο, που χώρισε ιδεολογικά τους δύο πολυαγαπημένους της αδελφούς,  και οδήγησε τον έναν από αυτους στην Μακρόνησο.


Και ύστερα από όλα αυτά..ήρθε ο έρωτας! Ο έρωτας με έναν άντρα μια δεκαετία μεγαλύτερο. Έναν άντρα που οι δύο της αδελφοί ούτε που σκέφτονταν για γαμπρό. Και η γιαγιά ήταν περιζήτητη νύφη. Στην πλάκα την φωνάζανε "Ρωσσίδα", γιατί τα μαλλιά της ήταν χρυσά σαν λίρα και τα μάτια της γαλάζια σαν θάλασσα. Ο μεγάλος της αδελφός την προειδοποιούσε συνεχώς πως "αν τον πάρει, θα καταλήξει εκείνη στο χώμα και αυτός στη φυλακή". Αμ, δε! Ο έρωτας πάντα νικά! Και η γιαγιά παντρεύτηκε τον παππού Οδυσσέα, και κανένας δεν μπήκε φυλακή!

Και κάπου εκεί, στην Κρατίνου του 1955, γεννήθηκε η μαμά μου. Και ήταν πολύ τυχερή να έχει νονά της μια πελάτισσα της γιαγιάς, η οποία το μόνο που ζήτησε ήταν να δώσει στο παιδί το όνομα που η ίδια επιθυμούσε: Βικτωρία.

Εγώ και η αδελφή μου μεγαλώσαμε στο σπίτι της, και εκεί μαζεύονταν όλα τα παιδιά των γειτόνων. Η μάνα του λόχου! Μόνη της αδυναμία όταν ακούσει παιδί να κλαίει, δεν το αντέχει. Όπως λέει και εκείνη, "δεν πρέπει να κλαίνε τα παιδιά".

Μας μεγάλωσε ακούραστα, με υπομονή, γεμάτη ιστορίες, μυρωδιές, αγκαλιές. Αυτά κάνει τώρα και στο σποράκι μου, και εκείνο την λατρεύει! Και ας λέει ότι δεν έβγαλε ούτε το δημοτικό. Εγώ της απαντώ πως νιώθω τυχερή που έχω ένα κομματάκι της μέσα μου, το ίδιο και το σποράκι μου. Λίγο από την πολυαγαπημένη μας γιαγιά!